Aşk intikam kokan çiçek

İnsanları anlayabilen biri yoktur sanırım. Sürekli değişiyorlar farklı kişiliklere bürünüyorlar hemen.


İnsanların canımı yakmasına neden sürekli izin veriyorum bilmiyorum sanırım bu olması gereken birşey. Elinizdeyken kıymetini bilmediğiniz bir çok şeyi bıraktıktan sonra kıymete bindirmek tek bize ait bir özellik olsa gerek. Pişman olmamak için gururumuzu hiçe saydığımız tek sözü bile bizi uçurumdan döndürebilcek gücün yine bizi yıkacağını unuturuz. Bence canımız yanmıyor olan şeyin adı sadece " içinize oturan taş ". Fedakarlık yaparsınız didinirsiniz birşeyler için sonra pişman olmamak adına söylediğiniz söz yine sizi yalnız olmaya itekler.


Birer birer içime oturdu hepsi. Susuyorum çünkü güçlü biri olduğuma inanıyorum. Kimsenin bilmediği, duymadığı ve görmezden geldiği şeyleri yaşıyorum, ağlıyorum. Ağlamak bence " güçsüzlük " değil. Her damla daha da güçlendiriyor beni.


Bide arkadaş kalalım durumu var tabi. Cidden ironik.
Hayır bide yüzsüzlük diz boyu ben onu anlamıyorum.
Görmek, dokunmak yada el ele tutuşmak bu kadar önemli olmamalı. Sırf bu yüzden başka biri olmamalı insanın hayatında.


Bu yüzden artık insanlara güvenmiyorum onlara yaklaşmıyorum ve sadece susuyorum.
Bir gün herşey değişir.


" Promise in the dark "