İlk defa gördüğüm bir rüyadan bu kadar çok etkileniyorum..
Bilinçaltımın iyi senaryolar yazdığına daha önce tanık olmuştum ama bu sefer ki çok daha farklıydı.
Neredeyse bilinçaltımla beraber ürettiğim rüyamdaki çocuğa aşık olacaktım.
Onu hiç görmediğime yemin edebilirim hatta birini hayal edip uyumadığımada.. Tam istediğim gibi biriydi. Sarı saçlı, uzun ve sevecen bir yapısı vardı. Rüyamda sarılmıştık sanki hep böyleydik aylarca yıllarca sanki hep böyle sarılıyorduk birbirimize. Başımı omzuna koyduğum andaki rahatlık ve güven duygusunu düşündükçe hala beni benden alıyor. Kendimi garip hissediyorum.
Rüyanın en can alıcı kısmı ise bana gidicek olduğunu söylemesiydi. Kısa bir öpüşmenin ardından dediğini yaptı ve gitti..
Uyandım !..
Uyandığımda çok durgundum ve içimdeki acayip his beni rahat bırakmıyordu. Böyle birinin varlığı belki yoktu hatta söz konusu bile olmayabilirdi. 10 saniyelik rüyam sanki bir gün boyunca yaşadığım bir olaya dönüşmüştü. Bu duyguların hepsine o kısacık zaman diliminde karar verdim ve hiç böyle hissetmemiştim.
Onu rüyamda görmeyi yine isterdim. Yüzünü hala hatırlıyorum..
Ah şu rüyalar gerçek olsa ~
" Kiss me on the sidewalk take away the pain cause i see sparks fly whenever you smile "
'hö'
YanıtlaSiluyanınca bende aynı tepkiyi verdim.
YanıtlaSilbazen hiç bitmesin diyebileceğimiz nitelikte rüyalar görürüz fakat kabuslar nasıl bitiyorsa.. rüyalar da belli bir süre sonra kaybolup gideceklerdir..
YanıtlaSilayrıca bence Arthur'un bilinçaltına yansıması o sarı saçlı çocuk :))
memento mori arthuru hiç düşünmüyorum ya ama kesinlikle o çocukla karşılaşacağıma inanıyorum içimden bir ses asla bu rüyayı unutmamam gerektiğini söylüyor :))
YanıtlaSilUmut kırmak olmasında herkes öyle birini görmüştür düşünüyorum bilinç altının mükemmel anlayışı galiba o. Ama hiç bi zamanda karşılamayacağımız mükemmellik galiba o.
YanıtlaSilben bi yerde duymuştum beynimiz kendiliğinden karakter yada tip üretmiyormuş rüyalarda. Yani bu kişileri bi yerde görmüş olabilirmişiz.
YanıtlaSil